Η μεγάλη στρογγυλή αίθουσα είχε στο κέντρο της έναν υπερυψωμένο χώρο που φωτιζόταν από επτά ακτίνες ενός υπερκόσμιου φωτός, που έμπαινε από επτά σημεία της αίθουσας από ψηλά, κοντά στην οροφή. Κοίταξε στην οροφή και στο κέντρο είδε ένα τρίγωνο, μέσα στο οποίο ήταν ένα τεράστιο μάτι που την κοιτούσε χωρίς θυμό, χωρίς κακία, αλλά... ίσως με κατανόηση, ανοχή και συμπάθεια. Δεν άντεξε να το κοιτά και άφησε το βλέμμα της να ταξιδέψει μαζί με τις ακτίνες του φωτός, που συγκεντρώνονταν τώρα στο κέντρο της αίθουσας.

Αισθάνθηκε γαλήνη και γονάτισε καθώς διέκρινε μια οπτασία, εκεί στο κέντρο της αίθουσας, στο υπερυψωμένο σημείο, να γίνεται όλο και πιο ζωηρή και πιο ευδιάκριτη στα μάτια της. Ήταν ένας άνδρας. Ναι, ήταν ένας άνδρας. Φορούσε σιδερένια πανοπλία και μια παλιά σκούρα μπέρτα μακριά ως τα πόδια του, μουσκεμένη από το νερό.

Στο στήθος φαίνονταν τα ίχνη ενός συμβόλου που είχε ξηλωθεί, αλλά όμως η πολυκαιρία είχε αφήσει πάνω στα ρούχα του τα σημάδια του σταυρού. "Μα ναι, είναι ο σταυρός των Ιωαννιτών", σκέφτηκε.
Προσπάθησε να δει το πρόσωπο του άνδρα, όμως δεν μπορούσε, αφού από το κεφάλι του έβγαινε ένα υπέρκοσμο φως που την τύφλωνε.